[Επίκαιρα]

Ποιο ΠΑΣΟΚ, ποια Νεολαία

Εάν θα μπορούσε κανείς, με μια λέξη, να προσδιορίσει το στίγμα της εποχής μας, τότε αδιαμφισβήτητα ο Πραγματισμός είναι η λέξη – έννοια που θα χρησιμοποιούσε. Ένας στείρος Πραγματισμός, μάλιστα, που διέπει την πολιτική διαδικασία, την λειτουργία της οικονομίας, τις κοινωνικές σχέσεις, την ίδια μας την ύπαρξη.

Ζούμε σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από έκπτωση αρχών, ιδεών, ιδανικών. Στις μέρες μας, η πολιτική έχει διολισθήσει σε μια απλή γραφειοκρατική και τεχνοκρατική διαχείριση κοινά αποδεκτών και αδιαμφισβήτητων, υποτίθεται, στόχων. Αποτελεί υπόθεση λαμπερών προσώπων, φανταιζί εκδηλώσεων, κοσμικών δεξιώσεων. Παρουσιάζεται ως ζήτημα γνωστών, φίλων, κολλητών, με μοναδικό κίνητρο την κατάκτηση της εξουσίας. Προωθείται μια Light έκδοση της πολιτικής, ως διαχείριση της καθημερινότητας, ως διαχείρισης του αποδεκτού, υπό το πρίσμα της διασφάλισης μιας οιονεί αποτελεσματικότητας στη διαχείριση.

Ζούμε σε μια εποχή που προσδιορίζεται από το τέλος των μεγάλων οραμάτων και τον ευνουχισμό των ονειροπόλων. Η μεγάλη μάζα των νέων σήμερα δεν ονειρεύεται, δεν οραματίζεται. Δεν μπορεί να αντιληφθεί το μέλλον παρά ως επανάληψη του παρόντος. Δεν μπορεί να αντιληφθεί κανένα διαφορετικό μέλλον, καμία εναλλακτική πραγματικότητα, άσχετα εάν η σημερινή μας πληγώνει και μας εξοργίζει. Πως θα μπορούσε, άλλωστε, όταν από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους, οι νέοι, διδάσκονται πώς να είναι ρεαλιστές, πώς να ανταγωνίζονται, πως να προσαρμόζονται, πως να βολεύονται στη ζούγκλα της σύγχρονης κοινωνίας.

Αυτή η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής που ζούμε καθορίζει το πλαίσιο, στο οποίο, κάθε ένας από εμάς είναι de facto αναγκασμένος να βαδίσει, εάν θέλει να επιβιώσει. Ωστόσο, ως άνθρωποι, διατηρούμαι ακέραιο το δικαίωμα της επιλογής. Υπό το πρίσμα αυτό, υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων, ως εκ τούτου, δύο κατηγορίες συλλογικών – πολιτικών σχηματισμών και παρατάξεων. Από τη μια πλευρά, αυτοί που αντιλαμβανόμενοι την υπάρχουσα οικονομική, κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, προσαρμόζονται, βολεύονται, την αποδέχονται, τελικά αφομοιώνονται. Από την άλλη, αυτοί που οπλιζόμενοι με την πεποίθηση ότι αυτή η πραγματικότητα μπορεί και πρέπει να αλλάξει, να μετασχηματισθεί, ηγούνται της υπάρχουσας πραγματικότητας προς μια καινούργια κατεύθυνση, προς μια κατεύθυνση αλλαγής.

Αυτή είναι η μείζων πολιτική και κοινωνική διακύβευση απέναντι στην οποία το ΠΑΣΟΚ καλείται να λάβει σαφή θέση. Αυτή είναι η διαχρονική, λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ προόδου και συντήρησης, στη βάση της οποίας η νέα γενιά οφείλει να τοποθετηθεί. Στη βάση αυτής ακριβώς της λεπτής διαχωριστικής γραμμής θα διασφαλισθεί το κρίσιμο πλεόνασμα δυναμικής για το παρόν και το μέλλον της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ. Εγείρεται, λοιπόν, επιτακτικά, το ερώτημα, για ποια Νεολαία ΠΑΣΟΚ, άρα και για ποιο ΠΑΣΟΚ, μπορούμε να μιλάμε σήμερα;.

Η μαζική συμμετοχή των νέων στις προσυνεδριακές διαδικασίες της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ την προηγούμενη Κυριακή αποτελεί σίγουρα ένα ιδιαίτερα ελπιδοφόρο μήνυμα. Ωστόσο, η χαρτογράφηση της προσυνεδριακής διαδικασίας μετριάζει τον αρχικό ενθουσιασμό και δίνει απάντηση στο παραπάνω ερώτημα. Πολιτικό κενό, ανυπαρξία πολιτικής ζύμωσης, απουσία νέων ιδεών και ιδανικών. Ο θρίαμβος της προσωποπαγούς ψήφου, των φίλών και των κολλητών. Παραγοντισμός, κλειστές προσωποπαγείς ομάδες, ως αλυσίδες προσώπων με στόχο την εξουσία. Αναφορά στον απολιτικό κοινωνικό χυλό του μεσαίου χώρου και όχι σε νέες δυναμικές και δημιουργικές, πολιτικοποιημένες κοινωνικές ομάδες.

Υπό το πρίσμα αυτό, η μεγάλη πολιτική και κοινωνική διακύβευση που προηγουμένως αναφέρθηκε έχει κριθεί. Με την παρούσα στόχευση, η Νεολαία ΠΑΣΟΚ μπορεί να ακολουθεί την κυρίαρχη τάση της κοινωνίας σήμερα, χάνει όμως τη διαχρονική δυναμική εκείνων των κοινωνικών ομάδων που δεν συμβιβάζονται με την παρούσα περιοδική επανάληψη του καθιερωμένου, και που θα πρωταγωνιστούν στις αυριανές εξελίξεις.

Μπορεί η εποχή μας να έχει χαρακτηριστεί ως η εποχή του τέλους της ουτοπίας και των μεγάλων ιδεολογιών, ωστόσο, οι συνθήκες είναι σήμερα ώριμες για τη διαμόρφωση μιας νέας πολιτικής πλατφόρμας σκέψης, αντιλήψεων, πεποιθήσεων και πρακτικών. Ενός συνεκτικού πλαισίου αρχών, ιδεών, ιδανικών με κέντρο τον άνθρωπο, τις ανάγκες του και τα προβλήματα του. Ενός νέου Ιδεαλισμού. Ενός Ιδεαλισμού, ως οράματος συνολικού, σχεδίου συλλογικού, για το παρόν και το μέλλον της κοινωνίας.

Το βάρος αυτής της προσπάθειας, περισσότερο από όλους, πέφτει στη νέα γενιά, σε εμάς τους νέους. Είτε θα συμβιβαστούμε με τη μετριότητα του σήμερα, την κοινωνία της «βυσματοκρατίας», την αναξιοκρατία, την ανισότητα των ευκαιριών, τις περιορισμένες προοπτικές, την ανεργία, την ανασφάλεια, την αποξένωση, την περιθωριοποίηση, τη μιζέρια, τη φτώχεια, την εξαθλίωση. Είτε θα ονειρευτούμε και πάλι, θα οραματιστούμε ξανά, θα διαμορφώσουμε μια προοδευτική ατζέντα αλλαγής, θα αντικαταστήσουμε το στείρο πραγματισμό του σήμερα με τον ιδεαλισμό των ονείρων μας.. Η πρόκληση και η ευκαιρία είναι σήμερα περισσότερο ορατή από ποτέ. Είναι στο χέρι κάθε ενός από εμάς, ανάλογα με τις επιλογές του, είναι στο χέρι μας.

[Δημοσιεύθηκε σε τοπική εφημερίδα]