[Η Ατζέντα της Αλλαγής] - Η Πραγματικότητα Σήμερα -[1]

Μια τελολογική άποψη για τον κόσμο.

Το τέλος ης ουτοπίας.

Το τέλος της ουτοπίας μπορεί να ιδωθεί και ως το τέλος της εμπιστοσύνης του ατόμου στον εαυτό του και της πίστης του σε ένα καλύτερο αύριο.

Η προσπάθεια του ατόμου να μετατρέψει την ουτοπία σε χειροπιαστή πραγματικότητα είχε άδοξο τέλος. Οι δογματικές θεωρίες της μίας και μοναδικής αλήθειας δοκιμάστηκαν και απέτυχαν. Η αδυναμία αυτή του ατόμου να εφαρμόσει στην πράξη συνολικές λύσεις συλλογικής ευημερίας κλόνισαν την πίστη του προς το σύνολο πρώτα, προς τον εαυτό του έπειτα. Από τη στιγμή που το άτομο δεν πιστεύει στις δυνατότητες του συνόλου και δεν το εμπιστεύεται, κλείνεται στον εαυτό του, ρέπει προς την ιδιοτέλεια. Επιχειρεί, δε, να ξανακερδίσει αυτήν την χαμένη εμπιστοσύνη και αξιοπιστία μέσα από έναν διαρκή αγώνα ικανοποίησης ατομικών συμφερόντων και μεγιστοποίησης της προσωπικής του ωφέλειας. Αυτή η απώλεια της εμπιστοσύνης αποτελεί, άλλωστε, μια από τις βασικότερες αιτίες ατομικής και κοινωνικής αδιαφορίας.

Επιχειρώντας να ξανακερδίσει αυτήν την χαμένη προς τον εαυτό του εμπιστοσύνη, το άτομο στρέφει το βλέμμα του στο σήμερα, στην επιβίωση σήμερα, γυρνώντας την πλάτη του στο αύριο. Αυτή η στροφή της σκέψης του ατόμου στο σήμερα το εγκλωβίζει στους νόμους και κανόνες της σημερινής κοινωνίας, στερώντας του τη δυνατότητα να ονειρευτεί ένα καλύτερο κόσμο.
Η αδυναμία του αυτή, που αποτελεί, άλλωστε, φυσική ροπή του, ορίζει το τέλος του «Συλλογικού Ονείρου». Το τέλος του Συλλογικού Ονείρου» σημαίνει το τέλος της ουτοπίας.

Το τέλος των «-ισμών».

Ο ενταφιασμός της ουτοπίας απονεύρωσε τα μεγάλα ιδεολογικά ρεύματα που διακήρυτταν την εμπέδωση της στην πράξη. Ολοκληρωτικές αντιλήψεις για τον άνθρωπο, τις ανάγκες του, τα προβλήματα του, τον τρόπο που αυτά πρέπει να αντιμετωπιστούν, δοκιμάστηκαν και απέτυχαν παταγωδώς. Τέθηκαν, δε, ανεπιστρεπτί, στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Στη νέα εποχή, ο μονολιθικός – μονοπολικός κανόνας της μιας και μοναδικής αλήθειας είναι παρελθόν. Ο νέος κόσμος είναι πολυπολικός. Οι ανάγκες του ανθρώπου και τα προβλήματα του δεν αντιμετωπίζονται με θεωρητικές λύσεις ιδεατού χαρακτήρα, αλλά με ένα πλέγμα πολιτικών πρωτοβουλιών ετερόκλητων ιδεολογικών αφετηριών. Συνολικές θεωρίες όπως αυτές του περασμένου αιώνα έχουν παραδώσει τη σκυτάλη σε νέα ιδεολογικά ρεύματα, νοούμενα ως πλαίσια ιδεών, δηλαδή, ως προοδευτικό άθροισμα αρχών και ιδανικών, αντιλήψεων και πολιτικών, από διαφορετικές θεωρητικές αφετηρίες.

Ο «ολισμός» του «-ισμού» δεν έχει θέση στη Νέα Εποχή. Ζήτω η Νέα Εποχή.

Το τέλος της ιστορίας.

Μετά την πτώση των «Μεγάλων Πειθαρχιών» η δυτική φιλελεύθερη δημοκρατία επικράτησε έναντι του δογματισμού του ενός και του ολοκληρωτισμού της μοναδικής αλήθειας. Οι αρχές του κοινωνικού και πολιτικού φιλελευθερισμού αναδείχθηκαν ως η μόνη αξιόπιστη οδός για πρόοδο και ευημερία.

Εμπεδώθηκε πως η ελευθερία και οι αρχές της δημοκρατίας αποτελούν φυσική ροπή του ανθρώπου και της κοινωνίας. Παράλληλα, έγινε κατανοητό, πως η επικράτηση των παραπάνω δεν μπορεί να διασφαλιστεί με έξωθεν παρέμβαση στο εσωτερικό μιας κοινωνίας. Αντίθετα, αποτελεί εσωτερική υπόθεση της ίδιας της κοινωνίας, αργή, βήμα προς βήμα μεταβολή στα ίδια τα θεμέλια της κοινωνίας, άρρηκτα συνδεδεμένη με το εκάστοτε επίπεδο οικονομικής και πολιτισμικής εξέλιξης της.

Στο βαθμό, λοιπόν, που η ιστορία του ανθρώπου ορίζεται ως ο αγώνας για την αποτίναξη της τυραννίας, αντιλαμβανόμαστε ότι αυτός ο αγώνας έχει ολοκληρωθεί. Το σύμβολο της καταπίεσης της ανθρωπότητας και του ολοκληρωτισμού έχασε τη μάχη από τη δυτική φιλελεύθερη δημοκρατία. Η δυτική φιλελεύθερη δημοκρατία έχει κυριαρχήσει ιδεολογικά. Αυτό που απομένει, πλέον, είναι η νομοτελειακή επέκταση της δυτικής φιλελεύθερης δημοκρατίας σε όλο τον κόσμο. Τα γεγονότα καταδεικνύουν ότι η ιστορία του ανθρώπου έχει φτάσει σε ένα «τέλος», σε έναν απώτερο σκοπό. Βιώνουμε με άλλα λόγια το τέλος της ιστορίας, δεδομένου ότι η «ιστορία» του ολοκληρωτισμού έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της.

Το τέλος ως «αυτοσκοπός».

Η «τελολογική» θεωρία αποτελεί το αποκορύφωμα στην διαρκή προσπάθεια χειραγώγησης και ελέγχου του ατόμου. Αυτό που εν τέλει «διδάσκει» είναι πως η υπάρχουσα οικονομική, κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα είναι ό,τι καλύτερο η ανθρωπότητα έχει ως τώρα να επιδείξει, ή συνολικά μπορεί να επιδείξει. Από τη στιγμή, λοιπόν, που αυτό που υπάρχει σήμερα είναι αποτέλεσμα της φυσικής ροπής του ανθρώπου και εκπλήρωση του σκοπού του, οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής του ή μεταβολής του είναι καθαρή ματαιοπονία. Η ανωτέρω αντίληψη φαίνεται να έχει εμπεδωθεί από την πλειοψηφία της κοινωνίας. Αποδέχεται την υπάρχουσα πραγματικότητα, ενώ την ίδια στιγμή γνωρίζει ότι αυτή δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες της. Ο άνθρωπος βρίσκεται εγκλωβισμένος σε ένα σύστημα του ο οποίου την ισχύ ο ίδιος επιβεβαιώνει. Ο άνθρωπος ανδρείκελο του εαυτού του.